- Kravatla mı yattın?
- Gravatla yattım, ne olacak? Maşallah o da memnun yerinden. Ellemeye de gelmiyor. Belli o bu gün aramızda yatacak. Onun için ben onu rahatsız etmeden usulca altından gömleğimi çıkardım.
Yine sordum: - Sabaha kadar çıkarmadın mı kravatı?
- Valla ne yalan söyleyeyim çıkarmadım. Aha öylecene sabaha kadar bizimle delleşti, bizimle yattı.
- Rahatsız etmedi mi?
- Ona dokunan kim? Sallanan iki parçadan biri benim diğeri garının tepesinde. Canları nereyi çektiyse sabaha kadar oralarda dolandılar durdular.
Bu genç kadın ve genç adam, yaralarını birlikte sararlar. Birbirlerinde bulurlar tek umutlarını, diğerlerini yitirmişlerdir çünkü. Masmavi umutları siyaha çalar fakat kaybetmezler onları. Çünkü onlar, umutlardan beslenerek nefes alan umutsuz birer vakadırlar.
Ne dersiniz?
Ruhu yaralı iki insan bir araya geldiğinde, ruhlarını ve yaralarını sarabilirler miydi veyahut daha fazla yaraya mı sebep olurlardı savaşmaktan bitap düşmüş bedenlerinde ve ruhlarında? Sevmek yeter miydi birlikte olmaya?
“Acılarını bulutlara fısılda... Fısılda ki, acıların hafiflesin. Çünkü onlar seni dinleyecekler ve sonra senin acılarını içerlerine davet edecekler. İnsanların acılarıyla dolacak bulutlar ve sonra ne olacak, biliyor musun? Yağmur yağmaya başlayacak.”
(Tanıtım Bülteninden)
Internet Explorer tarayıcısının 9.0 ve daha eski sürümlerini desteklememekteyiz. Web sitemizi doğru görüntüleyebilmek için tarayıcınızı güncelleyebilirsiniz, güncelleyemiyorsanız başka bir tarayıcıyı ücretsiz yükleyebilirsiniz.