İnsanların egemenliğine boyun eğmek zorunda kalan diğer türler, Tricholtvaltların demir yumruğu altında karanlık günler yaşamaktadır. İnsanların küçümsemelerine, Grunların zorbalıklarına rağmen unutulup gitmekte olan kültürlerini yaşamak için çaba gösteren türler, yoksulluğu ve köleliği kader olarak kabullenmek zorunda kalırlar.Kara günlerin birinde kara bulutlarının arasından sızıp gelen küçük bir ışık huzmesi onlara umut olur. Kara Balçık Ezgisi, çok uzaklardan onlara Kızıl Gezegenlerin Islıkçalan Rüzgârlarından karanlığa mahkûm edilmişlere gelecekten muştular fısıldar.Vgomaların kutsal şarkısıdır Kara Balçık Ezgisi. Evrenin sonsuz boşluğu onlar için yaşam ve ölümün sahnesidir. Işık ve karanlık bir aradadır. Hem dosttur hem düşman. Biri olmadan diğerinin de bir anlamı yoktur.Eser ıslıkçalanlar güneşin ışıklarınaKaranlık koşar aydınlığın arkasınaHem sever hem nefret ederler birbirlerindenOysa ikisi de dayanamaz birbirinin yokluğunaHayat… Ölüm… Dost…Ozan’ın ağzından tüm evrene yayıldı bu ezgi. Karanlığın kalbinde parlayacak ışığın müjdecisi olacaktı.
(Tanıtım Bülteninden)
Internet Explorer tarayıcısının 9.0 ve daha eski sürümlerini desteklememekteyiz. Web sitemizi doğru görüntüleyebilmek için tarayıcınızı güncelleyebilirsiniz, güncelleyemiyorsanız başka bir tarayıcıyı ücretsiz yükleyebilirsiniz.