“Kalemi hiç kaldırmadan çizeceksin” demişti öğretmenim sıfırı öğretirken. O gün öğrenmiştim tüm sonların başlangıçla buluşmaya yazgılı olduğunu. Bunu hiç unutmuyorum ama her sahneye çıktığımda repliğimi unutuyorum artık. Hep aynı şeyi söylüyor öğretmenim o zaman: “Otur! Sıfır! ” Hayat dersinden sınıfta kalıyorum ha bire. Baştan başlayıp sona ulaşıyorum; sıfır. Geri dönüp sondan başlıyorum bu kez, başa dönüyorum yine; sıfır. İçinde boğulduğum, sınırlarını gide gele bin kez çizdiğim o çemberin çeperini zorlama girişimi bu öykü de.
Aynı diğerleri gibi...
Sıfır noktasındayım ve yanıyor su...
Kalemi kaldırmalıyım artık...
Internet Explorer tarayıcısının 9.0 ve daha eski sürümlerini desteklememekteyiz. Web sitemizi doğru görüntüleyebilmek için tarayıcınızı güncelleyebilirsiniz, güncelleyemiyorsanız başka bir tarayıcıyı ücretsiz yükleyebilirsiniz.