İçimde ağlıyor uzak kentin insanıKaybettiGüleç yüzlü çocukluğunuOysaki, oysakiYaşamak adına saklamıştıDil altında çocukluğunuKoşmuyor artıkDört nala gidenAtların peşinden.Tuzak kurmuyorduGüvercinlereYıkmıyorKuşların yuvalarınıDevirmiyor serçelerinSu içtiği sebilleriDüşündükçe memleketini,Mahir yanı düşüyorOmuzlarına..Dalından vakitsiz düşenBir yaprak gibi.Sürüklendi Eylül sokaklarındaGençliğini asıyor yiğit,Civan yüreklere.Gözlerini dikiyor ömründekiBağ bozumuYıkımına,Gün uzar giderAnıları da yok ederElde kalan yalnızlığın derin izleri.
Özlem Çetin
Internet Explorer tarayıcısının 9.0 ve daha eski sürümlerini desteklememekteyiz. Web sitemizi doğru görüntüleyebilmek için tarayıcınızı güncelleyebilirsiniz, güncelleyemiyorsanız başka bir tarayıcıyı ücretsiz yükleyebilirsiniz.