Çocukluğumun sadece oyun oynayarak, her yaşıtımın olduğu gibi okulumla birlikte sosyal hayatımın da olması gerektiği zamanlarını o yurt denen cehennem yerde geçirdim. Çocukluk heyecanıyla arkadaşımla şakalaştım diye hocalarımdan yumruk yediğim de oldu, sırf uykuda kalıp sabah namazına yetişemedim diye terlik yediğim de.
Şu hayatta dostluğu da aşkı da bana ilk öğreten insanları toprağa kendi ellerimle verdim,aynı kendi çocukluğumu kimsenin bulamayacağı bir yerde toprağa verdiğim gibi.Bunların sonunda ne mi oldu? Kimine göre gerçek, kimine göre “çocukça” gelen yaralar kaldı içimde.”Her şey geçer, iyileşir.”lafları arasında bile kimseye farkettirmeden daha kötüye gidecek yaralar..
Internet Explorer tarayıcısının 9.0 ve daha eski sürümlerini desteklememekteyiz. Web sitemizi doğru görüntüleyebilmek için tarayıcınızı güncelleyebilirsiniz, güncelleyemiyorsanız başka bir tarayıcıyı ücretsiz yükleyebilirsiniz.