Gün geldi radyolardan, gün geldi televizyonlardan şiirler okudu. Şiir okuyan ve şiir gibi yaşayan insanın gün gelecek kalemi de şiir söyleyecekti. Okuduğu şiirleri kalbinin kılcal damarlarına çekerek okuyan ses, şiirlerini yazmak için de mürekkebini kalbinin kanından çekecekti. Aşkın tarifini ve aşkın acısını, yüreğinin başkentine taşıyarak, aşkı ve şiiri yine aşkın acısıyla taçlandıracaktı. Kimi zaman Süleymaniye sokaklarından, kimi zaman aşk zindanlarından, kimi zaman elemler ülkesinden, kimi zaman da Medine sokaklarından Himalayalara uzanan hüzünleri taşıyacaktı yüreklere… Ay kokulu akşamlarda aşka akan ırmakları şiirleriyle yıkayacaktı. Şairlerin ve şiirlerin hüznünü mısralara değil, kalplere taşıyacaktı… “Sen Gidince sana yazdığım şiirler” diyerek, Soylu sevdaların hüznünü sonsuz sevdalara bırakacaktı ve şiirle seslenecekti tüm sevdalı yüreklere ve sevda acısı çekenlere…
Sana Elemler ülkesinden sesleniyorum sevgiliŞâiri bilinmeyen şiirler gibi yalnızım şimdiHüzünlü dizeler taşıyorum Kalbimin en münbit yerindeAcının kollarına bırakıyorum kendimiYitirilmiş sevdalar taşıyorum yüreğimdeTerk edilmişim en delikanlı çağımda Bir umuttur deyip Bekliyorum seni sevgili
Internet Explorer tarayıcısının 9.0 ve daha eski sürümlerini desteklememekteyiz. Web sitemizi doğru görüntüleyebilmek için tarayıcınızı güncelleyebilirsiniz, güncelleyemiyorsanız başka bir tarayıcıyı ücretsiz yükleyebilirsiniz.