Ait olmak, içinde olmak; doğanın, yaşamın uyumunu kanıksamak! Boş lafa mahal bırakmıyordu bu his. Harekete geçiren bir tılsıma dönüşüyordu canlılığa her an tekrar nüfuz edip. Akış, uyumla tılsımlanınca; zamanı saymadan zamanlama mükemmelleşir. Hareket, düşünmenin ve dilin biyolojik hızını aşar. Bu belki de en temel içgüdüdür; her şeyi birbirine bağlayan ve hiç edecek kadar kudretli. Doğanın şarkısı dediğiniz, birbirine fısıldayışıdır enstrümanlarının; rüzgâr Mızrak Dağı’nın eteğine çarpıp çarpıp uçurumdan atlamadan önce şarkısını söyledi Babil’e “yola çıkma zamanı geldi!”
Internet Explorer tarayıcısının 9.0 ve daha eski sürümlerini desteklememekteyiz. Web sitemizi doğru görüntüleyebilmek için tarayıcınızı güncelleyebilirsiniz, güncelleyemiyorsanız başka bir tarayıcıyı ücretsiz yükleyebilirsiniz.