Sabah kalktığımda fare leşi gibi kokan bir döşekten ve titrek bir mumdan başka bir şeyimin olmadığını fark ettiğimde başladı hayatla mücadelem. Hayatım böyle yarım devam edemezdi. Artık ayağa kalmak için bir neden beklemeden kendim için yeni bir neden yaratmalıydım. Yenik düşen bedenimin ayak sesleri kaldırımlarda yıldırım gibi çakmalıydı. Önce bir iş bulmalı hayatımı yeniden şekillendirmeli geçmişime ait ne varsa hafızamı haşlayan, silmeliydim. Üç çocuğun hayatına umut olmak için umut ışığının alevini takip etmeli, Eril'in boşluğunu bir şekilde doldurmalıydım. Ama ben kimdim? Niye bir umut ışığı olmak için içimdeki umutları döküyordum? Niye geçmişim sürekli beni takip eden gölgem gibiydi? Ben belki de silik bir tabloda aranan en güzel detaydım ama detaylar beni yok edecek kadar anlamlı değildi. Üç masum çocuk benim hayallerim, Eril benim çocukluğuma açılan kapıydı aslında, ben durup sadece kendimi izledim...
Internet Explorer tarayıcısının 9.0 ve daha eski sürümlerini desteklememekteyiz. Web sitemizi doğru görüntüleyebilmek için tarayıcınızı güncelleyebilirsiniz, güncelleyemiyorsanız başka bir tarayıcıyı ücretsiz yükleyebilirsiniz.