Hayatın bir mıknatıs gibi olduğunu farkettiğim an; en daraldığım, ertelenmiş hissettiğim, hayatıma koyduğum virgüllerin buradan köye yol olduğu, henüz anne bile olmadığım ana tekabül eder. Mıknatıs da, öyle bir mıknatıs ki, bir yanı geçmiş, bir yanı gelecek; arada tahta olsa bana mısın demez. Arada da tahta yok hani, ’an’ var, ben varım. Madem farkına vardım; daha fazla niye kendimi sıkıştırayım?Sonra, bir açtım kollarımı,ama öyle bir açtım ki, geçmiş tersine döndü, gidiş o gidiş. Ne an sıkıştı araya, ne geçmiş kovaladı.Artık nereye baksam gelecek, nereye baksam şu andayım.Burası çok güzel, haydi gelin, biraz da birlikte bakalım…
Internet Explorer tarayıcısının 9.0 ve daha eski sürümlerini desteklememekteyiz. Web sitemizi doğru görüntüleyebilmek için tarayıcınızı güncelleyebilirsiniz, güncelleyemiyorsanız başka bir tarayıcıyı ücretsiz yükleyebilirsiniz.