‘’Bütün gemilerimi yaktım ben.’’
Yapraklarını dökmüş, dalları çıplak ağaçların altından yürümeye devam etti. Harbiye’yi geçtiğinde adımlarının onu geçmişe götürdüğünü fark etti. Yaz sonu olmalıydı. Üniversiteye giriş sınavları başlamak üzereydi. Valilik konağının üst katındaki odasında, kafese kapatılmış çaresiz bir kaplan gibi dönüp duruyordu. ‘’Ya yetişemezsem?’’ Ağaçlar arasından süzülen güneş ışığı fosforlu bir huzme olarak düşüyordu yere. Van Gölü’nün uzaklardan mavi mavi gülümsemesinin her zaman olduğu gibi ona iyi geldiğini fark etti. Tam Aysel’i bulup gölün kıyısında dolaşmayı düşlerken zil çaldı. Zeynep Hanım Aysel’ in geldiğini haber verdi. Acelece giyinip izin almak için aşağıya babasının yanına indi.
Orgeneralin eşi kabul günlerini orduevinde yapardı. Bunun için Menekşe Salon hazırlanırdı. Davetli olmayanlar kapı açıksa imrenmeyle karışık bir kıskançlıkla içerisini görmeye çalışırlardı. O davetli olmadığı halde annesi kendisine yapılan çağrıyı ikisine yapılmış kabul eder, onu da sürüklerdi. Gitmeden önce üstü başı annesi tarafından bir müfettiş titizliğiyle denetlenirdi. Böyle davetlerde topuklu pabuçların yanında, Kapalı Çarşı’dan aldığı o elde yapılmış güzelim loaferler hiçbir zaman sınıfı geçemezdi.
(Tanıtım Bülteninden)
Internet Explorer tarayıcısının 9.0 ve daha eski sürümlerini desteklememekteyiz. Web sitemizi doğru görüntüleyebilmek için tarayıcınızı güncelleyebilirsiniz, güncelleyemiyorsanız başka bir tarayıcıyı ücretsiz yükleyebilirsiniz.